यशोदक्कान बामणालागि निमगीले "चाय हाडवॆ"? नंद माम उलॊवनातिले कदलारि बेसलो. घूवनु एक चोयलो. कायिं उलॆयलॊना. यशॊदक्कान भितर वोचून चाय हाण दिल्लि. ’पीवो’, तीणे मनांत आठयलें.
वर्ष साठ चिलवाण जालिं, तॆ हथाक धॊरनु यॆ घरांतु चॊणु. तॆ कालाक एळत-पेळतांतु चोवंचाक पाणा, उलोवंचाक पाणा. घरचे मलघडॆले दॊळे तिजॆर तं आसतले. तानि भोगिले कष्ट खलचे पीडीनय भोगुका नवॆं?
यशॊदक्कालें मन तॆ काळाक पवलें. लागि घरकडे, नवे सुनॆन आयल्यार थंगाचि तं सेजारयाले कान. झगडे, झूज जाता जल्यार आयकूक रसपति आसतलि? सुनॆन इतॆयं केल्यार नवॆं तिगॆले अम्मा-बप्पाक परॆन सांगून सॊवयात.
तॆ काळाचो संस्कार तशि तं आशिलो. यॆ घरकडे तशि जालॆना. दोनीय हतान ताळीयो वाजलॆर नवें सोवदु जातलो. कॊरन पूरो जावंचानीक ताणि राबयलें. बामुणलिं भावण्ड मिगॆलींय भावण्ड. अम्मा-बप्पा मिगॆलिंय अम्मा-बप्पा. तांगलिं संतृप्तॆंक जावन माका कोप्पीलो म्हॊणूय, एक वॆळार एक मरळो म्हॊणूय, माका विरॊध ना म्होण हांवंचि सांगले आसा. तॆं मनांत माका मिगॆले जग जावंका. मागिर चेरडुंव जालिं, तांका व्हॊड कॊरूक आशिलें विचारान कयरिं एळत-पेळतांत सांगतलिं. खॆळु हासांत कोणाक मन गेलेना.
स्नेहान बामुणालिं दॊनि उत्तर आयकूक आशा आसा. म्हॊण कोप्पूय ना. आतां हांव एक ’चाय हाडवॆं?’ म्हॊण निमगिल्यार जाय जल्यार ’जाय’, नाका जल्यार ’नाका’ म्हॊण स्नॆहान एक उत्तर सांगल्यार इत्ति पॊण वत्ता. माकाय वरष जालिं. चेरडुपणार कॊप आयल्यार जीरॆयतानि. आतां माकाय दुख, कॊप सग येता. इति निमगल्यारीय निमगिल्या जाप न्हयिं सांगप. यशॊदक्का वसरेंत गेल्लि.
संजे सुनॆन मयिंचेलागि सांगलें ’बप्पा चोवंकूक वता जल्यार, फायक रवंदयॆक इतॆंय हाडका म्हॊण सांगुका’. यशॊदक्का फिदरांत गेल्लि.
"भायर वतलवॆ?" "हां, व्हय वतॊलो. इति जाय?" फायक रवंदयॆ इतॆंय हाडका. देवळांत वतल जल्यार हांवय यॆन".
"हांव आजि देवळांत वचना".
अशि सांगतलो म्हॊण कोळूंचि तं यशॊदक्कान निमगीलें. तिका दिसलें. हांवे लागि वचें फूडॆचि ईष्ट ना. यशोदक्काचे तोण्डार दुख भरलें.
नंदमम्माक तॆं मनांत जालें. ’छी’ उतुलें काळ जावन आशिलिं सवयं आतांय येता. तीवय मनीष नयंवॆ? जीवितांत चेरडुप्रायॆर सुख भोगिलॆना. एक काळें उत्तर सरी ती उलॆयलॆना. आतां धूवय पुतय संतॊषार राबताय. हांव आतांय परणॊचि.
चोवंकून येवंचे वॆळार गोसाळॆंय, पड्डळंय, मिट्कॆसांगय काण घेतलि. फुल्ला अंगडींत चॊण दॊनि हत्तीं मोगरॆंय काण घेतलें.
बयलॆ उळदून चीरि हतांत दिल्लि. मोगरॆ पटळीय दिल्लि. फांय सकाळिं देवळांत वोचुं, तवळि माळनु यॊ.
नतुरं आयलिं. ’अब्बॊ’, तणि उळदीलो. नंद माम चॊयना. ’अब्बॊ हांव उळदीलें आयकीलॆनावें?’ दॊनि मिनिट गेलिं. यशोदक्काय चोयता. सगटंय अब्बॊ तोण्डाकय चोयताय दिकुन अब्बॊन निमगीलें. ’तुमि इतयिं सांगिलवॆं?’ नतुरं दॊगयं दॊनीयतंतूय राबलिं. आमि अब्बॊक उतुल फंता उळदीलो?’
’आतां माका आयकूक यॆनारॆ पुता, वरष जालिं नवें.’
यशोदक्काले मन दुकलें. यॆं मिजेलागि पुणॆय, सांगूक पाणा आशिलेवॆं? निमगील्यार उलोवनतिलें बेसल्यार माकाय मन दुकप आसा. हाडीत थकून हांव दुडुवान, रुपान खल्लाक तं म्हॊण माकाचि कळता. त्या खातीर, हांव इत्याक लायक नयिं म्हॊण माका दिसप आसा. तॆ विचरान तं माका तशि सग दिसता जावयत. सगटंय सग कयरॆंतूंय उंचार आसुन्ना. वरष जालिं दिकून मिजे नंकारीय कॊप येता. यशॊदक्कान मन शांत केल्लें. एक दीसा कारारि येवंचे वेळार चेरडुवानि निमगिल्याक, वेगळीचि जाप तं येता.
"खतयं पवलिं अब्बॊ?" चेरडुंव निमगिताय? "संजे पवंतनिरॆ," म्हॊण आबु सांगता. चेरडूंव हासताय. आबु खॆळ सांगता म्होण तानि आठॆयलें. आशि एदींच कयरिं यशॊदक्का मनांत आयलिं.
हेरदूसा सकाळिं, नंद मम्मूय यशोदक्काय देवळांत गेल्लिं. भक्तीन चेरडुवांक चांग जावंका म्हॊण पांय पॊण राबलिं. तंका मनांत तृप्ति दिसलि. यशॊदक्का, पांय पॊण राबल्या भरशि, मनांत चिंता येता. आजि पर्यंत भायर दाकोवंचे ईष्ट ना आशिलें. अणी पोरतूक जावन्ना. अणिकय अमका तॆंचि पूरॊ. चड सरळें ऊणे वरळें. ’चेरडुवांक चड कष्ट दीवनतिलें, माका तुंवे फूडे वॊरका,’ म्हळॆलि प्रार्थना तिज्जे मनांत भरळि.
फटीर हात पोडचानीक, चिंतॆंत थकून भायर आयलि. नंद माम हसून राबला. ’घरकडे वोचुका नाकावॆ?’ दोगयं घरकडे पवलिं. अनिकय अमगॆले ’वारधक्य दांपत्यांत’, मनाचे एकमळि मात्र पूरॊ. ताजे माधुर्य एक वगळॆंचि. यशोदक्काचे तोण्डार एक सनूचि हास फुटॊलो.
वर्ष साठ चिलवाण जालिं, तॆ हथाक धॊरनु यॆ घरांतु चॊणु. तॆ कालाक एळत-पेळतांतु चोवंचाक पाणा, उलोवंचाक पाणा. घरचे मलघडॆले दॊळे तिजॆर तं आसतले. तानि भोगिले कष्ट खलचे पीडीनय भोगुका नवॆं?
यशॊदक्कालें मन तॆ काळाक पवलें. लागि घरकडे, नवे सुनॆन आयल्यार थंगाचि तं सेजारयाले कान. झगडे, झूज जाता जल्यार आयकूक रसपति आसतलि? सुनॆन इतॆयं केल्यार नवॆं तिगॆले अम्मा-बप्पाक परॆन सांगून सॊवयात.
तॆ काळाचो संस्कार तशि तं आशिलो. यॆ घरकडे तशि जालॆना. दोनीय हतान ताळीयो वाजलॆर नवें सोवदु जातलो. कॊरन पूरो जावंचानीक ताणि राबयलें. बामुणलिं भावण्ड मिगॆलींय भावण्ड. अम्मा-बप्पा मिगॆलिंय अम्मा-बप्पा. तांगलिं संतृप्तॆंक जावन माका कोप्पीलो म्हॊणूय, एक वॆळार एक मरळो म्हॊणूय, माका विरॊध ना म्होण हांवंचि सांगले आसा. तॆं मनांत माका मिगॆले जग जावंका. मागिर चेरडुंव जालिं, तांका व्हॊड कॊरूक आशिलें विचारान कयरिं एळत-पेळतांत सांगतलिं. खॆळु हासांत कोणाक मन गेलेना.
स्नेहान बामुणालिं दॊनि उत्तर आयकूक आशा आसा. म्हॊण कोप्पूय ना. आतां हांव एक ’चाय हाडवॆं?’ म्हॊण निमगिल्यार जाय जल्यार ’जाय’, नाका जल्यार ’नाका’ म्हॊण स्नॆहान एक उत्तर सांगल्यार इत्ति पॊण वत्ता. माकाय वरष जालिं. चेरडुपणार कॊप आयल्यार जीरॆयतानि. आतां माकाय दुख, कॊप सग येता. इति निमगल्यारीय निमगिल्या जाप न्हयिं सांगप. यशॊदक्का वसरेंत गेल्लि.
संजे सुनॆन मयिंचेलागि सांगलें ’बप्पा चोवंकूक वता जल्यार, फायक रवंदयॆक इतॆंय हाडका म्हॊण सांगुका’. यशॊदक्का फिदरांत गेल्लि.
"भायर वतलवॆ?" "हां, व्हय वतॊलो. इति जाय?" फायक रवंदयॆ इतॆंय हाडका. देवळांत वतल जल्यार हांवय यॆन".
"हांव आजि देवळांत वचना".
अशि सांगतलो म्हॊण कोळूंचि तं यशॊदक्कान निमगीलें. तिका दिसलें. हांवे लागि वचें फूडॆचि ईष्ट ना. यशोदक्काचे तोण्डार दुख भरलें.
नंदमम्माक तॆं मनांत जालें. ’छी’ उतुलें काळ जावन आशिलिं सवयं आतांय येता. तीवय मनीष नयंवॆ? जीवितांत चेरडुप्रायॆर सुख भोगिलॆना. एक काळें उत्तर सरी ती उलॆयलॆना. आतां धूवय पुतय संतॊषार राबताय. हांव आतांय परणॊचि.
चोवंकून येवंचे वॆळार गोसाळॆंय, पड्डळंय, मिट्कॆसांगय काण घेतलि. फुल्ला अंगडींत चॊण दॊनि हत्तीं मोगरॆंय काण घेतलें.
बयलॆ उळदून चीरि हतांत दिल्लि. मोगरॆ पटळीय दिल्लि. फांय सकाळिं देवळांत वोचुं, तवळि माळनु यॊ.
नतुरं आयलिं. ’अब्बॊ’, तणि उळदीलो. नंद माम चॊयना. ’अब्बॊ हांव उळदीलें आयकीलॆनावें?’ दॊनि मिनिट गेलिं. यशोदक्काय चोयता. सगटंय अब्बॊ तोण्डाकय चोयताय दिकुन अब्बॊन निमगीलें. ’तुमि इतयिं सांगिलवॆं?’ नतुरं दॊगयं दॊनीयतंतूय राबलिं. आमि अब्बॊक उतुल फंता उळदीलो?’
’आतां माका आयकूक यॆनारॆ पुता, वरष जालिं नवें.’
यशोदक्काले मन दुकलें. यॆं मिजेलागि पुणॆय, सांगूक पाणा आशिलेवॆं? निमगील्यार उलोवनतिलें बेसल्यार माकाय मन दुकप आसा. हाडीत थकून हांव दुडुवान, रुपान खल्लाक तं म्हॊण माकाचि कळता. त्या खातीर, हांव इत्याक लायक नयिं म्हॊण माका दिसप आसा. तॆ विचरान तं माका तशि सग दिसता जावयत. सगटंय सग कयरॆंतूंय उंचार आसुन्ना. वरष जालिं दिकून मिजे नंकारीय कॊप येता. यशॊदक्कान मन शांत केल्लें. एक दीसा कारारि येवंचे वेळार चेरडुवानि निमगिल्याक, वेगळीचि जाप तं येता.
"खतयं पवलिं अब्बॊ?" चेरडुंव निमगिताय? "संजे पवंतनिरॆ," म्हॊण आबु सांगता. चेरडूंव हासताय. आबु खॆळ सांगता म्होण तानि आठॆयलें. आशि एदींच कयरिं यशॊदक्का मनांत आयलिं.
हेरदूसा सकाळिं, नंद मम्मूय यशोदक्काय देवळांत गेल्लिं. भक्तीन चेरडुवांक चांग जावंका म्हॊण पांय पॊण राबलिं. तंका मनांत तृप्ति दिसलि. यशॊदक्का, पांय पॊण राबल्या भरशि, मनांत चिंता येता. आजि पर्यंत भायर दाकोवंचे ईष्ट ना आशिलें. अणी पोरतूक जावन्ना. अणिकय अमका तॆंचि पूरॊ. चड सरळें ऊणे वरळें. ’चेरडुवांक चड कष्ट दीवनतिलें, माका तुंवे फूडे वॊरका,’ म्हळॆलि प्रार्थना तिज्जे मनांत भरळि.
फटीर हात पोडचानीक, चिंतॆंत थकून भायर आयलि. नंद माम हसून राबला. ’घरकडे वोचुका नाकावॆ?’ दोगयं घरकडे पवलिं. अनिकय अमगॆले ’वारधक्य दांपत्यांत’, मनाचे एकमळि मात्र पूरॊ. ताजे माधुर्य एक वगळॆंचि. यशोदक्काचे तोण्डार एक सनूचि हास फुटॊलो.
ANANDI MAI MHANTARI JALLINA MHANU MANAN KORUK HAJJA HODI KANI JAY VE? MAIEK SARV MANGALY SOUBHAGY ASSKA MHANU DEVA LAGGI PRARTHANA.
ReplyDeleteवारधक्य या शब्दाचा अर्थ ?
ReplyDeleteवारधक्य या शब्दाचा अर्थ ?
ReplyDelete